Η ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

 

PABLO NERUDA

 

Η ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

 

Φαγώθηκε του δρόμου το κράσπεδο κι έφτασε

νά ’ναι τώρα δίκτυο κανονικό από βρόμικες τρύπες,

όπου πήγαινε η βροχή κι έχυνε όσα δάκρυα είχε,

για να ρθει έπειτα ο ήλιος, σαν άλλος εισβολέας,

να πατήσει το φαγωμένο έδαφος

της ατελεύτητα διάτρητης πόλης,

απ’  όπου έχουν πια φύγει τ’ άλογα όλα.

Στο τέλος έπεσαν εκεί κάτι λεμόνια,

που κάτι κόκκινα υπόλοιπα από πορτοκάλια

έπιασαν και τα ένωσαν με δέντρα και φτερούγες,

για να τους δώσουν το φάλτσο των δεντρόκηπων σφύριγμα

που δεν κρατούσε και πολύ,

πλην όμως εφάνηκε ότι κάπου

ανάμεσα στους πορτοκαλανθούς

η αδιάντροπη ξεντυνόταν άνοιξη, η μαλαματένια.

 

Απ’ τα μέρη εκείνα ήμουν εγώ; Απ’ την κατάψυχρη

κράση των συνεχόμενων τοίχων;

Είχε η ψυχή μου εμένα τίποτα κοινό με τη μπίρα;

Αυτά με ρωτούσαν, όταν έβγαινα έξω,

αλλά και όποτε ξαναγύριζα μέσα μου, όταν πήγαινα για ύπνο,

αυτά με ρωτούσαν οι τοίχοι,

τα κάδρα, οι μύγες, τα χαλιά

τα χιλιοπατημένα

από πλήθος άλλους ενοίκους

που θα μπορούσες εύκολα να τους μπερδέψεις μ’ εμένα·

τη μύτη μου είχαν και τα παπούτσια μου,

τα ίδια έως θανάτου ρούχα, ρούχα θλιβερά,

τα ίδια ωχρά, άχαρα νύχια,

και μια καρδιά ανοιχτή σαν ντουλάπα,

όπου σωρηδόν παραχώνονταν

οι έρωτες, τα ταξίδια και οι αμμότοποι,

με άλλα λόγια οτιδήποτε μου συνέβη

που, είτε φεύγει είτε μένει, είναι

εκ των πραγμάτων αμείλικτο.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.