ÓSCAR FERREIRO
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΙΑ
Δεν ξέρω πια
τί μπορεί να ειπωθεί και μιλάω
τί μπορεί να υποστηριχτεί και σκέφτομαι
αφού δεν ξέρω ποια σχήματα ξεθώριασαν,
αφού δεν ξέρω τί χίμαιρες παρωχημένες
καλπασμών πέφτουν συνεχώς προς το τίποτα.
Και αρχίζω να τραγουδάω μα ο λυγμός
ο λυγμός κομπιάζει στο λαιμό σου
αυτός ο σκοτεινός λυγμός που ανεβαίνει
από τα βάθη ανάμεσα στο πένθος και στα θλιβερά γεράνια
για να πνίξει κι εμένα σαν κι εσένα στον θρήνο.
Δεν ξέρω πια
θα ήθελα να εξετάσω όμως σε δέκα χιλιάδες σωλήνες
πού θα πάει τούτη η ηλίθια σύγκρουση;
Η τελευταία φωνή των διαβημάτων λέει
τυφώνας να γίνουν τα παρασκήνια
αυτού του τσίρκου με τους θρυμματισμούς και τους θρήνους.
Μπορεί και νά ’ναι τα τελευταία παλαμάρια
οι πιο πομπώδεις τρομπέτες μιας κάποιας δίκης
Άγγιξέ με λοιπόν θεότρελη απαλά
δώσ’ μου κρασί τρέλα και τί σημασία έχει
αν δεχτώ να ζήσω ή θα πεθάνω;
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου