RICARDO J. BERMÚNDEZ
ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΤΟΥ ΑΠΕΡΑΝΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑ
Κάτω από τη λήθη της αμίλητης νύχτας
καταρρέει στα όνειρά μου μέσα η ανησυχία.
Όλο το κενό που αφήνει η απουσία σου
διάπλατα τη μοναξιά ανοίγει,
η αγωνία μπερδεύει τους δρόμους,
του αποχαιρετισμού σου τα κύματα με κατακλύζουν.
Η νοσταλγία ραμφίζει τ’ αστέρια
με κάτι σημάδια-ψίχουλα για να γυρίσεις.
Πολλαπλασιάζεται η πικρή απεραντοσύνη
με κύκλους από ανοιχτές αγκαλιές προς το μέρος σου·
η αϋπνία που γυροφέρνει την ομίχλη
τ’ αλυχτίσματά της παρατάει κατάκοπη.
Ο λυγμός σου θολώνει τη λήθη
στις ρωγμές της εσπέρας ανάμεσα.
Μπορεί η βροχή ν’ ανάψει τη μνήμη σου,
όσο σκεπάζω εγώ με άνθη τον πόνο μου·
του αέρα το σφουγγάρι σβήνει τον χρόνο
και σαν τρελή αρχίζει να τρέχει η μέρα.
Σωσμένα από την απουσία τα χέρια σου
μ’ εξανθρωπίζουν πάνω απ’ τον σταυρό του νότου.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου