ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ

 

PABLO NERUDA

 

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ

 

Στην πατρίδα μου έφτασα έχοντας μάτια άλλα

από κείνα που μού ’χε χώσει ο πόλεμος

κάτω απ’ τα δικά μου.

Άλλα μάτια ψημένα

στη θράκα,

πιτσιλισμένα

απ’ το κλάμα μου και το αίμα των άλλων,

και άρχισα να κοιτώ και να βλέπω βαθύτερα,

στα ταραγμένα βάθη

των ανθρώπινων σχέσεων. Η αλήθεια,

που πριν δεν το εκούναγε ρούπι από τον ουρανό της

όντας σαν άλλο αστέρι,

άλλαξε τώρα κι έγινε καμπάνα,

κι άκουσα που με φώναζε

και που μαζεύτηκε κι άλλος κόσμος

στο κάλεσμά της. Ξαφνικά

οι σημαίες της Αμερικής,

κίτρινες, γαλανές, ασημένιες,

με ήλιους, με αστέρια, με αμάραντους και με χρυσάφια

ξεδίπλωσαν μπροστά στα μάτια μου

επικράτειες κι επικράτειες ολόγυμνες,

φτωχόκοσμο στα χωράφια και στους δρόμους,

φοβισμένους αγρότες, νεκρούς ινδιάνους,

καβάλα σε αλόγα, να κοιτάνε δίχως μάτια,

κι έπειτα τη μπούκα της κόλασης των μεταλλείων

με τον άνθρακα, τον χαλκό και τον άνθρωπο:

κι όλους τους μαζί και χώρια ρημαγμένους·

πλην όμως δεν τελειώνανε όλα εδώ

στα διάφορα κράτη – υπήρχε και κάτι άλλο

ανελέητο, αζύμωτο ακόμα:

υπήρχε κάποιος καβαλάρης, ένας ψυχρός υπερφίαλος τύπος

με όλα του τα μετάλλια,

κατάστικτος απ’ τα αίματα των βασανιστηρίων,

υπήρχαν και οι τζέντλεμαν του Ιππικού Ομίλου

με το συζητητικό τους πηγαινέλα κάτω απ’ τα φτερά

της ευζωίας τους, όπως υπήρχε

και ο μουτζουρωμένος φουκαράς άγγελος,

η φτωχολογιά με τα μπαλωμένα της ρούχα,

πού πήγαινε από πέτρα σε πέτρα

κι εξακολουθεί να πηγαίνει από πέτρα σε πέτρα

χωρίς παπούτσια και με κάτι ψίχουλα για να χορταίνει

και που κανένας δεν ξέρει πώς γίνεται κι επιβιώνει.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.