HERIB CAMPOS CERVERA
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Σαν κι εμένα είναι: τον νιώθω με τους φόβους μου και το αίμα μου,
τον ομορφαίνει η θλίψη, πάει να συναντήσει τη θάλασσα –
ο Ήλιος και ο Άνεμος προσεύχονται γι’ αυτόν με αγωνία.
Γαλήνη στο ήρεμο μέτωπο· η καρδιά του ερείπια·
θέλει να ζήσει κι άλλο για να έχει χρόνο να πεθάνει.
Σαν κι εμένα είναι: με τα χαμένα μου μάτια τον βλέπω·
το καταφύγιο ψάχνει κι αυτός της θαλάσσιας νύχτας·
κρατάει κι αυτός τη σπασμένη παραβολή μιας πτήσης
πάνω από τη γερασμένη καρδιά του.
Περπατάει έχοντας, όπως κι εγώ, ντυθεί τη νυχτερινή μοναξιά.
Με τα δύο του χέρια απλωμένα προς τη βουή του ωκεανού,
της θάλασσας την ώρα αναζητά που θα τον ελευθερώσει
από εκείνο το αμείλικτο χτύπημα των κυμάτων που ταράζει
τη γερασμένη καρδιά του, τις αχυρένιες σκιές του.
Σαν κι εμένα είναι: τον νιώθω σαν να είναι δικιά μου
η σφραγίδα του, φτιαγμένη από την αιώνια μανία
της μέσα του θάλασσας.
Τον ομορφαίνει η θλίψη,
προσπαθεί —μάταια— να μην κάψει την άμμο
με το πικρό οξύ των δακρύων του.
Σαν κι εμένα είναι: τον νιώθω σαν να είναι δικιά μου
η γερασμένη καρδιά του, η γεμάτη σκοτάδια...
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου