ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΡΔΙΓΙΕΡΕΣ

 

PABLO NERUDA

 

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΡΔΙΓΙΕΡΕΣ

 

Τὸ ποτάμι δὲν ξέρει πὼς τὸ λένε ποτάμι.

Ἐδῶ γεννήθηκε, οἱ πέτρες τὸ μάχονται

κι ἔτσι στὴν πράξη

τῆς πρώτης του κίνησης

μαθαίνει μουσικὴ καὶ φτιάχνει ἀφρούς.

Δὲν εἶναι παρὰ ἕνα λεπτὸ ἀόριστο νῆμα

γεννημένο ἀπὸ τὸ χιόνι

καὶ περιβάλλεται

ἀπὸ πράσινα βράχια καὶ χέρσα ὑψίπεδα·

εἶναι κάποιος χαμένος

φτωχὸς κεραυνὸς

ποὺ μὲ τὶς ἀναλαμπές του

ἀρχίζει νὰ κόβει

τῆς πέτρες τῆς γῆς·

ἐδῶ ὅμως

φαίνεται νά ᾽ναι τόσο λυγερὸς

καὶ σκοτεινὸς

σὰν νὰ μὴ μποροῦσε

νὰ ἐπιζήσει πέφτοντας

καθὼς ἀναζητοῦσε τὴ σκληρότητα τῆς μοίρας του,

καὶ ὅπως τὸν περιτριγυρίζουν οἱ ἀκρώρειες,

γαντζώνεται στὶς ὀρυκτὲς πλευρὲς τοῦ βουνοῦ

σὰν σπιρούνι καὶ πετᾶνε οἱ μέλισσές του

πρὸς τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγγου.

 

Τὰ ἄνθη τῆς πέτρας

ἰσιώνουν ἐνάντια στὸ ποτάμι τὶς καρφίτσες τους,

ἡ ἐχθρικὴ γῆ τὸ τυφλώνει,

τοῦ δίνει σχῆμα βέλους ἢ ἀλογοπέταλου,

τὸ στενεύει μέχρι ποὺ τὸ κάνει ἀόρατο,

αὐτὸ ὅμως ἀντιστέκεται, συνεχίζει,

κι ἂς εἶναι στενεμένο,

διαβαίνοντας τὸ σκουριασμένο κατώφλι

τῆς ἡφαιστιακῆς νύχτας,

τρυπανίζοντας, ροκανίζοντας,

ἐκτινασσόμενο ἄτακτο καὶ σκληρὸ σὰν σπαθί,

γιὰ νὰ γίνει κόντρα στὸν χαλαζία ἄστέρι,

κατὰ καιροὺς πολὺ ἀργὸ καὶ ἀνοιχτὸ στὴ δροσιά, ἀλλὰ

κανονικὸ ποτάμι ἐπὶ τέλους, ἐπίμονο ρεῦμα καὶ ἄφθονο.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.