ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ

 

HÉRIB CAMPOS CERVERA

 

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ

 

Απ’ το ασημένιο μονοπάτι

—μπερδεμένο μες στα σκοτάδια—

ήρθαν οκτώ δολοφόνοι

με φρεσκοφτιαγμένα τσεκούρια.

 

Πάνω απ’ την ασκούριαστη κόψη τους

περνάει ο νυχτερινός άνεμος

και αγκαλιάζει ύστερα το φύλλωμα

για να του πει κρυφά

ότι έρχονται οκτώ δολοφόνοι

με φρεσκοφτιαγμένα τσεκούρια.

 

Πώς τρέμουν τα σύννεφα!

Ω Θεέ μου, πώς κλαίνε

τα πουλιά και τ’ αστέρια!

Πώς τσακίζει η αθώα νύχτα

τη φωνή της με όλες τις σιωπές της

και την ασημένια της μουσική!

 

Εγύμνωσαν το πάνω μέρος του κορμιού τους·

εκοίταξαν από κάτω προς τα πάνω

και μέσα στη γιορτή του πράσινου

το έγκλημά του σημάδεψε ο καθένας.

Ψηλά στον ουρανό ανέβηκαν

τα φρεσκοχυμένα σίδερα

και όταν κατέβηκαν γύρισαν βρυχώμενα

τα στόματα των λεπίδων τους·

ούτε τα σύννεφα ούτε τα πουλιά

μπόρεσαν να τα τυφλώσουν.

 

Το φύλλωμα ριγεί

λες και πρόκειται να πεθάνει·

τ’ αστέρια παγώνουν

καθώς βλέπουν το γυμνό σίδερο

κι έρχεται το νερό της αυγής

να κλάψει μαζί με το φεγγάρι.

 

Οι δολοφόνοι έφυγαν

με τα σαν καθρέφτες τσεκούρια τους

και τα πουλιά δεν έχουν πια

πού να κρεμάσουν τα τραγούδια τους.

 

Ο άνεμος φεύγει με λυγμούς

παρασύροντας τα πεσμένα του φύλλα,

ενώ η ασημένια νύχτα

τσακίζει τη φωνή της με όλες τις σιωπές της

και τη φεγγαρίσια της μουσική.

 

Όταν ξανάρθε η μέρα,

στην παρουσία μιας απουσίας

θρηνούσε ο ήλιος τη θλίψη του

μιαν ουλή παρατημένη.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.