ALÍ CHUMACERO
ΓΥΝΑΙΚΑ
ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ
Τα
βουνά, μακρινά και ατάραχα,
το
ποίημά μου σηκώνουν. Εσύ, γυμνή,
και
διάφανη, ξηλώνεσαι, διαλύεσαι
σε
πέταλα εύρωστα, του σφρίγους,
στην
ποίησή μου ξαπλωμένη όπως είσαι.
Μπερδεμένη
η κόμη σου η αβάσιμη στη θάλασσα.
Ο
ήλιος να πετάει στο άρωμά σου μέσα.
Η
θάλασσα στη βάση του πόθου μου. Και
κάποιο
καβούρι άχρηστο θέλει το πρόσχημά μου νά ’ναι.
Η
φωνή, που πάλλεται στο στήθος σου,
θάβεται
στα χέρια σου
για
να την έχω δίπλα μου εγώ και φράχτη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου