ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΦΩΤΙΑ…

PAUL VALÉRY

ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΦΩΤΙΑ…

Ξεχωριστή φωτιά με κατοικεί: με βάζει νά ’μαι

του βίαιου βίου μου ένας θεατής σε πλήρεις τάξεις

φωτός. Δεν γίνεται πια ν’ αγαπώ, όποτε κοιμάμαι,

τη χάρη που ’χουν μες στις λάμψεις οι δικές της πράξεις.

Οι μέρες μου έρχονται τη νύχτα· βλέμματα μού φέρνουν

μετά τον πρώτο χρόνο του ύπνου μου, που ’ναι κομμάτια·

όταν η δυστυχία η ίδια χύνεται στο σκότος, παίρνουν

του γυρισμού το δρόμο και με ζούν: μου δίνουν μάτια.

Μα αν η χαρά τους σαν ηχώ ξεσπάσει και ξυπνήσω,

στης σάρκας μου το πλάι ένα πτώμα βρίσκω εκεί, και οι φάσεις

του αλλόκοτού μου γέλιου κρέμονται στ’ αφτί μου πίσω

καθώς στην άδειαν αχηβάδα ο φλοίσβος της θαλάσσης:

η αμφιβολία –άκρη θαύματος ακραίου σε μια κώχη–

αν είμαι ή αν ήμουν κάποτε… αν κοιμάμαι ή μήπως όχι.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Πίνακας του Brad Kunkle