ΘΕΑ

PAUL VALÉRY

ΘΕΑ

Αν ο γιαλός γυαλίσει, και αν στο περιγιάλι

οδύρεται ο ίσκιος του ματιού, και αν πλημμυρίζει

με δάκρυα το γαλάζιο τ’ ουρανού, ή και αν πάλι

στο αλάτι των δοντιών αμώμητη ανθίζει η

παρθένα πνοή σαν τον καπνό ή και σαν αγέρας

που μέσα του λικνίζεται, προτού να σβήσει

μες στα νερά, στης θάλασσας το δώθε πέρας,

να κοιμηθεί στ’ ανάκτορά της, θα θυμίσει

εκείνην που –χωρίς να τις ακούει, δίχως

να νιώθει αν ψέλλισαν στον άνεμο τα χείλη

(παιγνιωδώς να τους εξαχνωθεί όλος ο ήχος)

χιλιάδες λέξεις μάταιες– ήρθε ναν τις στείλει

στο τέναγος της άσπρης λάμψης των οδόντων

σαν την παντρύφερη φωτιά των ένδον όντων.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.