Η ΑΠΛΩΣΤΡΑ

ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

Η ΑΠΛΩΣΤΡΑ

Φυσάει αέρας στεγνωτής

κινάει τα τέλια της απλώστρας σαν τα ξάρτια,

φουσκώνει ασπρόρουχα και σκούρα μανιασμένα.

Ωσάν καράβι η αυλή μου, όπου το σπρώχνει ο άνεμος

σ’ αγνώριστα ταξίδια

έβαλε μπρος να ξεσηκώσει τα ντουβάρια.

Σπρώχνει κι εμέ π’ απλώνω μ’ ανοιχτά τα χέρια

–έτσι λιγνή κι ανάλαφρη

σα φύλλο θα με πάρει–

και να ’τανενα μ’ έφερνε στα πέλαγα

μακριά από τη ζωή του μόχθου και της έγνοιας.

Από την ποιητική συλλογή «Κατώφλι και παράθυρο» (1962).

Από το βιβλίο: Βικτωρία Θεοδώρου, «Ποιήματα», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2008, σελ. 33.