ΠΡΙΝ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΒΡΟΧΗ

© g-zeropro

RAINER MARIA RILKE

ΠΡΙΝ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΒΡΟΧΗ

Ξάφνου απ’ του πάρκου την τόση πρασινάδα

κάτι, δεν ξέρεις τί, έχει ξεχωρίσει·

το νιώθεις σιωπηλό στα παραθύρια

νά ’ρχεται. Μοναχά θερμό και δυνατό

αχεί, μες στα κλαδιά, το φλάουτο της βροχής,

που ο νους σου πάει σε κάποιον Ιερώνυμο:

τόση ευλάβεια, τόση μόνωση ανεβαίνει

απ’ τη φωνήν αυτή, που από τη μπόρα

θα εισακουστεί. Της κάμαρας οι τοίχοι

με τις εικόνες από μάς μακραίνουν,

σαν για να μην ακούνε το τί λέμε.

Τα ξέθωρα ταπέτα καθρεφτίζουν

τ’ αβέβαιο φέγγος των απογευμάτων,

που σαν μικρά παιδιά νιώθαμε φόβο.

Μετάφραση: Γιάννης Κουγιούλης

Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», τ. 54 (1953), σελ. 107.

********************************

VOR DEM SOMMERREGEN

Auf einmal ist aus allem Grün im Park

man weiß nicht was, ein Etwas, fortgenommen;

man fühlt ihn näher an die Fenster kommen

und schweigsam sein. Inständig nur und stark

ertönt aus dem Gehölz der Regenpfeifer,

man denkt an einen Hieronymus:

so sehr steigt irgend Einsamkeit und Eifer

aus dieser einen Stimme, die der Guß

erhören wird. Des Saales Wände sind

mit ihren Bildern von uns fortgetreten,

als dürften sie nicht hören was wir sagen.

Es spiegeln die verblichenen Tapeten

das ungewisse Licht von Nachmittagen,

in denen man sich fürchtete als Kind.