ΤΟ ΦΙΛΙΚΟ ΔΑΣΟΣ

 © susodediego

PAUL VALÉRY

ΤΟ ΦΙΛΙΚΟ ΔΑΣΟΣ

Πλάι πλάι, σκεφτόμαστε πράγματα αγνά,

μες στων δρόμων τα μάκρη μαζί περπατώντας,

απ’ τα χέρια κρατιόμαστε οι δυό μας σιωπώντας...

στ’ άνθη ανάμεσα τα σκοτεινά...

Σα μνηστήρες μονάχοι βαδίζαμε ώρα,

μες στην πράσινη νύχτα των κάμπων, κι εκείνη

τη φασμαγορική μοιραζόμαστε οπώρα,

των τρελών φιλενάδα καλή, τη σελήνη.

Και κατόπιν στη χλόη πεθάναμε μόνοι,

στο γλυκόν ίσκιο, μακριά, του δάσους αυτού

που σαν κάτι δικό μας ψιθυρίζει αυτού.

Και κεί πάνω στο φως που ποτέ δεν τελειώνει,

ευρεθήκαμε κλαίγοντας, ξάφνου, ω καλέ μου,

της σιωπής σύντροφέ μου.

Μετάφραση: Μήτσος Παπανικολάου

Δημοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», τ. 54 (1953), σελ. 107, και στο βιβλίο: Μήτσος Παπανικολάου, «Μεταφράσεις», β΄ έκδοση, Πρόσπερος, Αθήνα 1987, σελ. 49-50.

********************************

LE BOIS AMICALE

Nous avons pensé des choses pures
Côte à côte, le long des chemins,
Nous nous sommes tenus par les mains
Sans dire... parmi les fleurs obscures ;

Nous marchions comme des fiancés
Seuls, dans la nuit verte des prairies ;
Nous partagions ce fruit de féeries
La lune amicale aux insensés

Et puis, nous sommes morts sur la mousse,
Très loin, tout seuls parmi l’ombre douce
De ce bois intime et murmurant ;

Et là-haut, dans la lumière immense,
Nous nous sommes trouvés en pleurant
Ô mon cher compagnon de silence !