ΠΕΤΡΑΡΧΗΣ ΣΤΑ ΚΥΠΡΙΑΚΑ

FRANCESCO PETRARCA

22. [ΠΑΣΑ ΧΤΗΝΟΝ ΠΟΥ ΘΡΕΦΕΤΑΙ ΣΤΟ ΧΩΜΑΝ]

Πάσα χτηνόν που θρέφεται στο χώμαν,

εβγόντα κείνα που μισούν τον ήλιον,

έχει να παραδέρνη την ημέραν

κι αφόν στον ουρανόν να λάψουν τ’ άστρα

στρέφουνται ποιόν στο σπίτιν ποιόν στο δάσος

και πνάζουν ώστ’ νά ’ρτουν τα ξηφώτια.

Κ’ εγώ, ’φότις ν’ αρκέψουν τα ξηφώτια

τα σκοτεινά να διώξουν αχ το χώμαν

ξυπνώντα τα χτηνά ’που με στο δάσος,

σίγησην κλειόντα ουκ έχω με τον ήλιον·

κι αφόν βιγλίσω να γλαμπρίσουν τ’ άστρα

κλαμένος πάλε κράζω την ημέραν.

Αντάν η νύχτα διώξη την ημέραν

και ποίσ’ άλλως η σκότη μας ξηφώτια,

βιγλώ το ριζικόν μου, τα σκλερ’ άστρα

που μέλει να με βάλουν εις το χώμαν

και καταρούμαι αντά ’δα κείν΄τον ήλιον

που μ’ έκαμεν γοιόν κάποιον αχ το δάσος.

Πιστεύγω μεν εθρέφτην ποτέ ’ς δάσος

αλύπητο χτηνόν νύχτα ’δε μέραν

γοιόν ταύτην απού κλιώ στο σκιός κ’ εις ήλιον

κι ουδ’ αποστέκω δείλις ’σε ξηφώτια·

γιατί αν καλά και πλάστηκα αχ το χώμαν

αμμ’ έχω πεθυμιά στεριάν ’που τ’ άστρα.

Πριν να στραφώ σ’ αυτόν σας, έγλαμπρ’ άστρα,

ή να κρεμμίσω με στου πόθου δάσος

αφήννοντα την σάρκαν εις το χώμαν,

νά ’δα λύπην σ’ αυτόν της: μιάν ημέραν

εσώνναν ούλα τα κακά ξηφώτια

και πιόν με κλάμαν δεν εθώρουν ήλιον.

Μα βρέθηκα μιτά της δίχως ήλιον

και μεν μας εθωρούσαν παρά τ ’άστρα

μιάν νύχταν και να μή ’ρταν τα ξηφώτια·

μόνον μηδέν εγίνην κι αυτή δάσος

νά ’φυγεν γοιόν εποίκεν μιάν ημέραν

τ’ Απόλλο που την έτρεχεν στο χώμαν.

Εγώ κάτω στο χώμαν ’ς ξερόν δάσος

και η μέρα θέλει πα γεμάτη τ’ άστρα

πριν με γλυκιά ξηφώτια δω τον ήλιον.

Μετάφραση: Άγνωστος.

Δημοσιεύθηκε στο βιβλίο: Thémis Siapkaras-Pitsilidès, «Le Pétrarquisme en Cypre. Poèmes d’amour en dialecte chypriote d’après un manuscrit du XVIe siècle». Texte établi et traduit avec le concours de Hybert Pernot. Athènes 1952 (Collection de l’Institut Français d’Athènes, dirigée par Octave Merlier, No 74), σελ. 248-252.

***********************************

XXII. [A QUALUNQUE ANIMALE ALBERGA IN TERRA]

A qualunque animale alberga in terra,
se non se alquanti ch’ànno in odio il sole,
tempo da travagliare è quanto è ’l giorno;
ma poi che ’l ciel accende le sue stelle,
qual torna a casa et qual s’anida in selva
per aver posa almeno infin a l’alba.

Et io, da che comincia la bella alba
a scuoter l’ombra intorno de la terra
svegliando gli animali in ogni selva,
non ò mai triegua di sospir’ col sole;
poi quand’io veggio fiammeggiar le stelle
vo lagrimando, et disïando il giorno.

Quando la sera scaccia il chiaro giorno,
et le tenebre nostre altrui fanno alba,
miro pensoso le crudeli stelle,
che m’ànno facto di sensibil terra;
et maledico il dí ch’i’ vidi ’l sole,
e che mi fa in vista un huom nudrito in selva.

Non credo che pascesse mai per selva
sí aspra fera, o di nocte o di giorno,
come costei ch’i ’piango a l’ombra e al sole;
et non mi stancha primo sonno od alba:
ché, bench’i’ sia mortal corpo di terra,
lo mio fermo desir vien da le stelle.

Prima ch’i’ torni a voi, lucenti stelle,
o tomi giú ne l’amorosa selva,
lassando il corpo che fia trita terra,
vedess’io in lei pietà, che ’n un sol giorno
può ristorar molt’anni, e ’nanzi l’alba
puommi arichir dal tramontar del sole.

Con lei foss’io da che si parte il sole,
et non ci vedess’altri che le stelle,
sol una nocte, et mai non fosse l’alba;
et non se transformasse in verde selva
per uscirmi di braccia, come il giorno
ch’Apollo la seguia qua giú per terra.

Ma io sarò sotterra in secca selva
e ’l giorno andrà pien di minute stelle
prima ch’a sí dolce alba arrivi il sole.