ΑΠ’ ΤΟ ΑΝΤΡΟ

Δ.Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ

ΑΠ’ ΤΟ ΑΝΤΡΟ

Α, νά ’βγω απ’ την ψυχή μου κρύος αγέρας

πετρόζωστος αγέρας σε άφωτο άντρο

ή νά ’βγω απ’ την ψυχή μου άναρθρος ήχος

στου φεγγαριού το αργυροδίνητο έλος

ν’ αστράψω, δίχως

να πέσει πάνω μου ηλιαχτίδα ή αστροπελέκι

που να με λιώσει και να λάμψω

στην άζωη διαδρομή μου πεφταστέρι.

Α, νά ’βγω απ’ την ψυχή μου άναρθρος ήχος

θεόπνοο αγέρι

θά ’ταν σαν να το ρούφαα το άσπρο φως σου

που μου μηνούσε απ’ τα φαράγγια του άδη.

Το άσπρο σου φως απόν και παρουσία

του ερωτικού σπασμού, κι εντός σου

ως αναρίγησα στο πρώτο μου σκοτάδι

με τάισες πάμφωτη αμβροσία.

Ρίγος μου πρώτο και πηγή μου αρχαία

και ρίζα μου αξεδίψαστη που οδεύει,

των κυττάρων μου ασίγαστη μανία

δώσε όνομα καινούριο στα εκμαγεία

που μ’ επαναλαμβάνουνε στα ερέβη

κρυφή αρμονία.

           15.1.1985

Από την ποιητική συλλογή «Το προεόρτιον» (1986).

Από το βιβλίο: Δ.Π. Παπαδίτσας, «Ποίηση», Ευθύνη, Αθήνα 1997, σελ. 501.