ΚΑΠΟΤΕ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

ΣΤΕΛΙΟΣ Θ. ΜΑΦΡΕΔΑΣ

ΚΑΠΟΤΕ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Κάποτε τελειώνουν οι λέξεις,

όσες επινόησες κι αυτές

που κωδικοποιήσαμε για την περίστασή μας·

κι αρχίζει το μαρτύριο των παύσεων και της σιωπής.

Προσπαθείς να καλύψεις τα κενά

επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια,

πνίγοντας την αμηχανία με τίτλους εφημερίδων

σε ειδήσεις ξεχασμένες κιόλας πριν εκφωνηθούν.

Προσπαθείς,

δεν είναι ακόμη η ώρα, λες

και υποχωρείς για άλλη μια φορά,

να θρηνήσεις τις απώλειες της αναβολής,

να κηδέψεις τις αυταπάτες

που με τόση αφέλεια καλλιέργησες.

Και τώρα, να! πάλι ζωντανεύουν

και σε κάνουν να ψάχνεις ξανά για λέξεις

ξανά για προφάσεις ομιλίας,

κι ας έχεις πια συνειδητοποιήσει

πως τα λόγια σύντομα θα στερέψουν

και οι παύσεις και οι σιωπές

το ίδιο παιχνίδι μαζί σου πάντα θα παίζουν.

Από το βιβλίο: Στέλιος Θ. Μαφρέδας, «Υπόκλιση στον αυτουργό», Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2012, σελ. 49.