ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΔΕΝ ΜΕ ΦΙΛΑΣ

JOSÉ MARIA HINOJOSA

ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΔΕΝ ΜΕ ΦΙΛΑΣ

Από άνεμο αδόκητο δονήθηκαν οι θύρες

κι ευθύς τα χείλη μας που είσαν κρύσταλλο στη νύχτα

μουλιάσαν απ’ τα αίματα που απ’ τα φιλιά χυθήκαν

στομάτων που ’χασαν το δρόμο τους στο δάσος μέσα.

Η φλόγα απ’ ώρα επύρωνε τα πέτρινά μας χείλη

κι η πορφυρή της στάχτη μάς ετύφλωνε τα μάτια

αδιάφορα όντας εντελώς εντός τεσσάρων τοίχων

που με κρανία είσαν ζυμωμένοι και με άμμο τροπική.

Η τελευταία είτανε φορά που απαντηθήκαμε όταν

πουλιών εσμοί επάνω στο κεφάλι σου ανθίζαν·

με πικραμύγδαλα είχες καλυμμένους τους κροτάφους,

σε καίγαν γλώσσες της φωτιάς, φωνές γεμάτες πόνο.

Στα πέλαγα για το άγνωστο τραβούν τα καραβάκια

μα και τα πλανεμένα καραβάνια στις ερήμους

αφήνοντας απλώς ένα ίχνος στο νερό ή στην άμμο

ιστών λαβωμένων και οστέων ημαγμένων.

Αυτή ’ταν η στερνή φορά που εμάς τα δυό μας χείλη

κρυστάλλινες και αιμάτινες ενώσαν τις ανάσες

την ώρα που άνοιγε η ελευθερία τα φτερά της

μες στους λαιμούς μας που ’χαν πληγωθεί απ’ το φιλί μας.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.