ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΑΠΟ ΠΑΓΟ

 

LUIS BUÑUEL

 

ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΑΠΟ ΠΑΓΟ

 

Οι λούμπες σχημάτιζαν ένα αποκεφαλισμένο ντόμινο κτιρίων το ένα από τα οποία είναι ο πυργίσκος που μου διηγούνταν στην παιδική μου ηλικία και που είχε ένα μόνο παράθυρο και μάλιστα τόσο ψηλά όσο και τα μάτια της μάνας όταν γέρνουν πάνω από του παιδιού της την κούνια.

Κοντά στην πόρτα αιωρείται κάποιος κρεμασμένος που ισορροπεί επάνω από την περιφραγμένη με αιωνιότητα άβυσσο, ουρλιάζοντας από το διάστημα. Είμαι εγώ. Είναι ο σκελετός μου απ’ τον οποίο έχουν απομείνει μόνο τα μάτια. Κι αμέσως μου χαμογελάνε κι αμέσως με λοξοκοιτάζουν, κι αμέσως πάνε να ΦΑΝΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΜΟΥ ΕΝΑ ΨΙΧΟΥΛΟ ΨΩΜΙ. Το παράθυρο ανοίγει και εμφανίζεται μία κυρία που λιμάρει τα νύχια της. Όταν θεωρήσει ότι είναι αρκετά αιχμηρά, μου βγάζει τα μάτια και τα πετάει στο δρόμο.

Μόνες μένουν τότε οι κόγχες μου δίχως βλέμμα, δίχως πόθους, δίχως θάλασσα, δίχως νεοσσούς, δίχως απολύτως τίποτα·

μια νοσοκόμα έρχεται να καθίσει δίπλα μου στο τραπεζάκι του καφέ. Ξεδιπλώνει μια εφημερίδα του 1856 και διαβάζει με φωνή ενθουσιασμένη: «Όταν οι στρατιώτες του Ναπολέοντα μπήκαν στη Σαραγόσα, και δη στη ΒΙΛ ΣΑΡΑΓΟΣΑ, δεν βρήκαν τίποτα παρά μόνο άνεμο στους έρημους δρόμους. Και σε μια λούμπα εκόαζαν απλώς τα μάτια του Λουίς Μπουνιουέλ. Οι στρατιώτες του Ναπολέοντα τ’ αποτελείωσαν με ξιφολογχισμούς».

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.