Η ΠΟΙΗΣΗ

 

LEOPOLDO PANERO

 

Η ΠΟΙΗΣΗ

 

Ω δόνηση ερημική ολοδιάφανων φύλλων

Πορείες τρέμουσες πάλλονται στο αδιέξοδο στήθος μου

Καθώς κοντοζυγώνουν οι σκιές

Και το νιώθει μες στο παραλήρημά του αέρας

Ώσπου η ωραία σάρκα φτάνει να γίνει φλεγόμενη συνείδηση

Ώσπου η ωραία σάρκα πάει να γίνει ο αφρώδης σφυγμός

Και της κοπέλας και του ποταμού.

 

Επίθεση αφάνταστων μα και με τόση χάρη ζωηρών ουρανών

Βράχοι επινοημένοι και μοναδικοί όπου εκστασιάζεται η θάλασσα

Και συγκινημένη τρέμει η ψυχή

Θαυματουργή αποδρά η μοναξιά και πάει από τό ’να στ’ άλλο

Τα χείλη μας γεμάτα χαμόγελα γυμνά

Κάνουν πιο ανίκητη την ομορφιά της σιωπής που μας χωρίζει

Αυτή τη σιωπή με την τόσο τραχιά ομορφιά που επιπλέει

Για να δαγκώνουμε ο ένας το στόμα του άλλου μπήγοντας και μαχαιριές.

 

Ταλαντεύονται φώτα απόμακρα και χόβολη του ανέμου

Κι ανάμεσα στα δάχτυλά μου τα τροπικά τα δάση τραγουδάνε.

 

     Στο Νοροέστε, 1931.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.