CAMILO JOSÉ CELA
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ
Περνώντας μέσ’ απ’ τα λαρύγγια των σαλιγκάρων
περπατώντας στο άτριχο αιδοίο των σαλιγκαρισσών
ανεβάζοντας τον τόνο σε πρωτάκουστες κραυγές οργής
ή μπουκώνοντας αρρωστιάρικες μύγες με τα ευγενικά
υφάσματα της καρδιάς
Έτσι σε αγαπώ σου εύχομαι θάνατο φρικτό αϋπνία
Που θα σου πει όλες τις λέξεις που έχουν χάσει το
νόημά τους τη μυρωδιά τους την εναέρια ρίζα τους
και μετά πια δεν είσαι καθόλου χρήσιμη το ξέρεις
όπως ακριβώς και ένα παλιοκούταβο στον Βισκαϊκό Κόλπο
Ανάμεσα στους τάφους όπου
αντιλαλεί η φωνή σου η κραυγή σου
ακούγεται μια ήπια και ασαφής εξάχνωση μια εξάχνωση
που σέρνει το μαράζι της όπως τα παιδιά τα πόδια τους
Και καθόλου καθόλου δεν έχει σημασία που νιώθεις σαν σε
έκσταση ασυνάρτητη
νεαρή ακακία νεαρή λεμονιά νεαρός αχάτης
που αισθάνεσαι ότι ήδη οι κόσμοι αυτοί οι
μικροσκοπικοί ετούτοι κόσμοι
κάθονται και περιμένουν με υπομονή πρωτοφανή και με
όριο άγνωστο.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου