JOSÉ MARÍA DE LA ROSA
[ΣΕ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΗ ΚΑΤΑΒΑΣΗ]
Σε κατακόρυφη κατάβαση
περπατώ προς την κορυφή των μηνών που υπάρχω,
σε πολικές γωνίες, που δεν γνωρίζουν κανένα ίχνος,
στη δε διαδρομή μου με φολίδες υπναλέες και πεδιάδες κοιμώμενες
καρφώνω το κατάκοπο φως
σ’ έναν στυγνό επίλογο μηχανισμών κατάγκριζων.
Πρόκειται για το σκοτεινό μου πεπρωμένο
να σπάω τραγανά παγόβουνα,
σαν κούφιες καρδιές,
σαν ταφόπλακες και πένθιμες ενδυμασίες
σαν χείλη αδρανή,
και να μετακινώ τις αρκτικές ζώνες, ξεσκισμένες, έξαλλες,
για να διυλιστεί η κατασχεθείσα και ξεχαρβαλωμένη εικόνα τους
ανάμεσα σε δέντρα και τρούλους αρχειοθετημένων πάγων.
Βιολετιά περιδίνηση ανάλαφρης πάχνης
αναβλύζει απ’ το βουνό σαν τσαλακωμένος καθρέφτης,
σαν φύλλο χαμένου λευκώματος χωρίς αριθμό
που επιπλέει πορευόμενο σ’ ένα εύπορο πέπλο αβεβαιοτήτων.
Και στο διάστημα μέσα περιπλανιέται η γη εξαντλημένη
— μάτι πολύ αργό, αποσυντεθειμένο και θολό
σαν μαύρο κρύσταλλο ή σαν πυρά ζωηρεμένη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου