ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΜΝΗΜΗ

ΖΗΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΜΝΗΜΗ

Στης φυλλωσιάς τη δροσιά συναντηθήκαμε

κύμα, ψίθυρος πουλιών κι ο βάτος δεν ήτανε φράχτης

φάγαμε βατόμουρα, κόκκινα τα χείλη σου

τρέξαμε τον ανήφορο, τον κατήφορο

μόνοι κλώνοι στο θάλλος της έξαλλης φύσης.

Γελούσες ηχηρά χωρίς τη μνήμη σου

μια στροφή στ’ ακρωτήρι κι όλα όπως ήτανε

πριν απ’ την ιστορία, παραμύθια.

Στα πόδια σου λικνίστηκα

γυμνό παιδί και συ κορασίδα

κεράσια ρεματιάς κοχύλια του γιαλού

παίζουν τα δελφίνια στα νερά

γελούσες ηχηρά

από σπασμό χαράς στον ύστατο γκρεμνό σου.

Κλωτσούσαν το χρόνο τα πόδια σου

ξαπλωμένη στη χλόη

ρολόι του αιώνιου, νεροσυρμή κι ορμή

δεν είμ’ εγώ, δεν είσ’ εσύ κι οι δυό μας

αλλά το κύμα που μας πήρε και μας έφερε

σ’ αυτή τη Γη

που χρόνος και αντίσταση τα στέγνωσε όλα.

Από το βιβλίο: Ζήσης Οικονόμου, «Αιθρία σιγή», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1976, σελ. 41.