Ο ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ

  

CHARLES BAUDELAIRE

Ο ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ

Των τσούρμων οι άνθρωποι συχνά, σαν θεν να διασκεδάσουν,

Κάτι πουλιά θαλασσινά (: άλμπατρους τεράστιους) πιάνουν –

Αράθυμα πουλιά που πέτονται για να θαυμάσουν

Τα πλοία που πάνω από βυθούς πικρούς τσουλήθρα κάνουν.

Στην κουπαστή τούς έχουν δεν τούς έχουν ακουμπήσει,

Κι οι ρήγες τούτοι τ’ ουρανού, με αδέξια ντροπαλότη,

Αφήνουν τις λευκές φτερούγες τους με οικτρή μια κλίση

Να μπαινοβγαίνουν σαν κουπιά μες στων νερών τα σκότη.

Ο ιπτάμενος ταξιδευτής νωθρό έχει γίνει τσούκι

Κι η τόση του ασκημιά γελοίο σου θυμίζει κάτι!

Στο ράμφος ένας ναύτης μ’ ένα τον τσιγκλάει τσιμπούκι·

Κουτσαίνει ο άλλος δείχνοντάς τον φτερωτό σακάτη.

Στων νεφελών ο Ποιητής τον ηγεμόνα μοιάζει

Που θύελλες στοιχειώνει και τοξότες ξεφτελίζει·

Εξόριστον στη γη οι γιουχαϊστές τον κάνουν χάζι

Που απ’ τις γιγάντιες του φτερούγες ούτε καν βαδίζει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.