TRISTAN TZARA
ΕΙΝΑΙ
Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΝΟΣ ΨΑΘΑΧΥΡΟΥ
είναι
η τεράστια μοναξιά ενός ψαθάχυρου
παρατημένη
πάνω στ’ αδηφάγα χείλη των αγρών
όπου
θα ξηλώσω τη φωτιά απ’ τις ραφές του σεντεφιού
τα
μελάνια της νυχτός με πτερύγια γεωργικά και πλοκάμους κλιματσίδες
τις
σκουριασμένες αλόες στους τοίχους που ζωντάνεψαν σε παρελάσεις
ανθρώπων
και χαλαζοκόκκων
φούρνους
ετοιμόρροπους όπου το ψωμί είναι από πέτρα και από τα φτερά
της
φτέρης έχουνε μείνει πια μόνο τα ψίχουλα
είναι
οι γρύλλοι από γλυκάνισο και ύλες ίσκιων
μιας
ασφαλούς διαυγείας με φωνή εντελώς στενή
της
αφής κατ’ εξοχήν θαμπών αντικειμένων
ενός
δέρματος πολύ γλυκού και κατά κύριο λόγο δηλαδή μακράς πνοής
ενός
φτερακίσματος κοσμημάτων χωρίς αύριο και άνευ πτίλων
μιας
μέρας σκαμμένης σ’ ένα δάσος μέσα περιστεριών
ενός
παράθυρου ψυχρού όπως μία κόμη δίχως φύλλωμα
όπου
τραντάζεται ακόμη και του ήλιου το δοκάρι
η
σιωπή δεν άκουσε έως τώρα την κρυφή δομή της κρυσταλλοσκιάς
τις
πτώσεις των βράχων πάνω στις χαίτες των ωχρών υδάτων
ο
ύπνος χωρίζει τα έμβια όντα με κάθετες κοπές τα κατατάσσει
τα
μεν είναι μαύρα τα δε θαλάσσια
ο
δε ρήγας των κυμάτων δεν έχει εισέτι στεγνώσει το τελευταίο
του δάκρυ
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου