CHARLES
BAUDELAIRE
Ο ΕΧΘΡΟΣ
Μια μαύρη καταιγίδα υπήρξε η νιότη μου, ένα βράδυ
Διαρκές· καμμιά φορά τη σκίζαν ήλιοι λαμπεροί·
Βροχές-βροντές τη χάλασαν, την έκαναν ρημάδι·
Στον κήπο μου έχουν λίγοι μείνει πια ώριμοι καρποί.
Και να που το φθινόπωρο έχω των ιδεών αγγίξει·
Και να δουλέψει φτυάρι πρέπει και τσαπί γερά,
Αν είν’ της γης το χώμα γόνιμο να ξανασφίξει
Κι οι τρύπες να κλειστούν που ανοίξαν τάφους τα νερά.
Τα νέα τ’ άνθη που ονειρεύομαι ποιός ξέρει αν πάλι
Στο χώμα ετούτο, που ’ν’ σαν θαλασσόδαρτο ακρογιάλι,
Τη μυστική θα βρούνε την τροφή ναν τα ταΐζει
Με σφρίγος; Οϊμέ! Ο Χρόνος τη ζωή μας τρώει, σακατεύει·
Κι ο σκοτεινός Εχθρός, που τις καρδιές μας ροκανίζει,
Απ’ όσο χάνουμε αίμα πίνει και ρουφά και αντριεύει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου