ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
ΣΤΟ ΚΑΡΛΟΒΑΣΙ
Μέρες μεγάλες, φωτεινές, αδιέξοδες·
τα τζιτζίκια φωνάζουν για το τίποτα – δε μας
λογαριάζουν·
αυτός ο άνθρωπος σού δίνει στα νεύρα·
έρχονται, φεύγουν καράβια, σφυρίζουν, σωπαίνουν·
μες στα παλιά βυρσοδεψεία σκεβρώνουν δέρματα
ζώων·
ένα άλογο χάθηκε πίσω απ’ τα πλατάνια.
Χαζή βραδιά κυριακάτικη, που σεργιανάς στ’ ακρογιάλι
ανάμεσα σε καραβόσκοινα, κατάρτια, ψυγεία,
μη και γνωρίζεις πού σμίγουν το ποτέ και το πάντα;
Εμένα
ανοίγουν τα ρουθούνια μου στην ασημένια μυρωδιά
των άστρων,
κι είμαι εγώ (να θυμάστε) που σας είπα τη δική σας
ιστορία.
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ανταποκρίσεις», Κέδρος,
Αθήνα 1987, σελ. 62.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου