Η ανάρτηση αφιερώνεται στην Πολυξένη
CHARLES
BAUDELAIRE
ΕΣΠΕΡΙΝΗ
ΑΡΜΟΝΙΑ
Ιδού
έρχεται καιρός παλλόμενος που ξεθυμαίνει –
Κάθε
άνθος πάνω στο κοτσάνι του είναι θυμιατήρι·
Τα
μύρα και οι ήχοι πάνε στον αγέρα που ’χει γείρει·
Βαλς
μελαγχολικό και σκοτοδίνη λιγωμένη!
Κάθε
άνθος πάνω στο κοτσάνι του είναι θυμιατήρι·
Δονείται
το βιολί σαν την ψυχή την πονεμένη.
Βαλς
μελαγχολικό και σκοτοδίνη λιγωμένη!
Θλιμμένο
κι όμορφο έγιν’ ο ουρανός θυσιαστήρι.
Δονείται
το βιολί σαν την ψυχή την πονεμένη.
Καρδιά
παντρύφερη το τίποτα το μαύρο οικτείρει.
Θλιμμένο
κι όμορφο έγιν’ ο ουρανός θυσιαστήρι.
Στο
αίμα του ο ήλιος έπνιξε την ύλη την πηγμένη.
Καρδιά
παντρύφερη το τίποτα το μαύρο οικτείρει.
Απ’
το λαμπρό το παρελθόν ο ερειπιώνας μένει.
Στο
αίμα του ο ήλιος έπνιξε την ύλη την πηγμένη.
Κι
η θύμησή σου εντός μου είν’ άχραντο δισκοποτήρι.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου