DOMINGO LÓPEZ TORRES
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Ούτ’ εσύ, ούτ’ εγώ, ούτε τούτη η χαρά
που όλο
χοροπήδαγε ανάμεσα στα βουνά
στη χαραυγή της μέρας,
προέβλεψαν τον τεράστιο κατακλυσμό
απ’ τα μικρά μισάνοιχτά σου στήθη
με φόντο φώτα και κρύσταλλα
κομμένα με τόσο επιδέξια μαχαίρια
που όλες οι κατατομές στο τέλος ήτανε δικές σου.
Ο αέρας τούτος το παράπονο δεν είχε το παραμικρό –
ούτε το ρόδο, ούτε η θάλασσα, ούτε το χαμόγελο.
Τόσο φυσικά ήταν όλα
που έμεινα χωρίς εσένα, πιστεύοντάς σε ωστόσο,
χωρίς κανένας γύρω να το νιώσει.
Τεράστιοι βράχοι, κραυγές απελπισμένες,
ανώφελα εντελώς σκεπάστηκαν στις έξι το πρωί
εκείνης τότε της ημέρας.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου