Ο ΚΗΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΚΙΕΣ

 

ANTONIO SAURA

 

Ο ΚΗΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΚΙΕΣ

 

Στων αρωματισμένων ελύτρων τον εξαίσιο κήπο

γιγαντιαίος σταλακτίτης άφησε να πέσει διάφανη η σκιά του

Η όψη του φαινόταν φασκιωμένη με ιστούς αράχνης

κάποιου χειμώνα άγνωστου μετέφερε το μήνυμα

Η παρουσία του έμοιαζε μ’ αυτήν του άγγελου

που φτερουγίζει στο πλευρό μας, στων κομητών την ανάσα

όποτε νιώθουμε βέβαιοι πως έχουμε ψυχή αυτοκτονική

Από μακρινά παγόβουνα είχε κατεβεί η κατάκοιτη φωτιά

Και ήταν κι ένας κήπος. Στις υδάτινες φυλακές τους μέσα

εκείνα τα ζαχαρένια αηδόνια που συντηρούσα εγώ στα μάτια μου

λέκιασαν με γύρη τα στήθη των τυφλών κολιμπρί

Πολλά πουλιά με ζεστές κοιλιές από μακρινά χαράματα

τρυπούσαν τις λάμψεις των πεταλουδίσιων φτερών τους

στις τραγικές αλέες του γαλακτώδους νήματος

κάνοντάς τες να ιριδίζουν επιτέλους

Και τραγούδια μακρινά,

κάτι πολύ σφιχτοί αντίλαλοι, μια μετακίνηση σύννεφων,

έπεισαν τα φαντάσματα να κλαίνε με αφάνταστα πολλή σιωπή

ενώ η αυτοκτονική ψυχή μου κουβαλούσε ασυλλόγιστα

στο ήρεμο στήθος της τη μετανιωμένη κηλίδα εκείνου του ηχηρού αντίλαλου

κι έσπαγε τη σιγή της γαλήνης που συνήθως βράζει και κοχλάζει

Στο ήρεμο κι έρημο παρατηρητήριο δεν εμπόρεσα τελικά να φτάσω.

 

1950

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.