MARIO LUZI
ΜΑΥΡΟ
Να όμως η ώρα της νύχτας, όταν
από τα βάθη του διαστήματος προβάλλει
η ατημέλητη της γης η όψη,
απρόσιτη, που πρέπει να της προσφέρουμε εμείς παραμυθία
με τα θλιβερά νυχτέρια μας και με τα φώτα
τ’ αμυδρά κάποιου στερεώματος μέσα στην πολιτεία.
Των μαύρων και μαβιών αβύσσων ο άνεμος
ξεσηκώνει τα ξεραμένα κηποπερίβολα, φέρνει
το βουητό στους δρόμους των γάτων,
κοπανάει τα ξεχαρβαλωμένα παράθυρα, έξω
από τους τοίχους όποιος προσέξει βλέπει
τον άνεμο, τον φανοστάτη, τους μεθυσμένους.
Λες: τί μου έχει φέρει ετούτ’ η μέρα;
Ή τίποτα ή κάτι λίγο παραπάνω απ’ ό,τι αφήνει
να φανεί και κατόπιν να χαθεί
όλες τις μικρές και επίμονες μέρες
η κουρτίνα της βροχής που ανοιγοκλείνει:
δέντρα, κομμάτια της πόλης, καρότσες,
πρόσωπα, βροχή μέσα στη βροχή, καπνούρες.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου