ΜΑΥΡΟ

 

MARIO LUZI

 

ΜΑΥΡΟ

 

Να όμως η ώρα της νύχτας, όταν

από τα βάθη του διαστήματος προβάλλει

η ατημέλητη της γης η όψη,

απρόσιτη, που πρέπει να της προσφέρουμε εμείς παραμυθία

με τα θλιβερά νυχτέρια μας και με τα φώτα

τ’ αμυδρά κάποιου στερεώματος μέσα στην πολιτεία.

 

Των μαύρων και μαβιών αβύσσων ο άνεμος

ξεσηκώνει τα ξεραμένα κηποπερίβολα, φέρνει

το βουητό στους δρόμους των γάτων,

κοπανάει τα ξεχαρβαλωμένα παράθυρα, έξω

από τους τοίχους όποιος προσέξει βλέπει

τον άνεμο, τον φανοστάτη, τους μεθυσμένους.

 

Λες: τί μου έχει φέρει ετούτ’ η μέρα;

Ή τίποτα ή κάτι λίγο παραπάνω απ’ ό,τι αφήνει

να φανεί και κατόπιν να χαθεί

όλες τις μικρές και επίμονες μέρες

η κουρτίνα της βροχής που ανοιγοκλείνει:

δέντρα, κομμάτια της πόλης, καρότσες,

πρόσωπα, βροχή μέσα στη βροχή, καπνούρες.

                                              

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.