MARIO LUZI
ΑΠΟ ΤΟΣΑ ΣΚΙΩΔΗ ΜΕΓΑΡΑ ΕΧΕΙΣ ΠΙΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠ’ ΕΞΩ
Από τόσα σκιώδη μέγαρα έχεις πια περάσει απ’ έξω,
ψυχή μου, και πουθενά άσυλο δεν βρήκες:
από τ’ όνειρο χυνόσουνα ξανά στη μνήμη
κι από τη μνήμη επέστρεφες να ξαναγίνεις όνειρο –
πόσες φορές δεν σ’ έπιανε ξαφνικά στο δρόμο η καταιγίδα…
Χωρίς ευτυχία, χωρίς ελπίδα
να ξαποστάσεις –για δες όμως, στην όψη σου
γραμμένη πεντακάθαρα η μοίρα σου είναι–
εσύ τη μια υψωνόσουν φωτεινή και αναπτερωμένη
από τη λογική, την άλλη στα ερέβη εβούλιαζες.
Ζεις – απίστευτο, αλλά σου εδόθηκε να ζεις·
και υπάρχεις – μα πώς έγινε τούτο το ρωτάω ακόμα
στο παρελθόν, την ώρα αυτή που πολύ πιο ανάλαφρο
σμιλεύει το βουνό από μόνο του τον ήλιο
αλλά και την εσπέρα, όσο τη θρηνεί η βαθυκύανη θάλασσα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου