ΣΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΡΕΜΟΥΝ Τ’ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΝΕΡΑ

 

GABRIEL CELAYA

 

[ΣΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΡΕΜΟΥΝ Τ’ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΝΕΡΑ]

 

Στης νύχτας τα βάθη τρέμουν τ’ ασημένια νερά.

 

Το φεγγάρι είναι κραυγή νεκρή σε παραληρούντα μάτια.

Με τον σιωπηλό τους φωτοστέφανο

διαβαίνουν υπνοβάτες με γυάλινα κεφάλια,

διαβαίνουν λες και κάποιος βογκάει κι αναστενάζει,

διαβαίνουν ανάμεσα απ’ τους διάφανους και πράσινους πάγους.

Είναι η στιγμή των κόκκινων ρόδων και των ατσάλινων στιλέτων

πάνω στα κορμιά του ψύχους τα πάλλευκα.

 

Στης νύχτας τα βάθη τρέμει της σιωπής το δέντρο·

οι άντρες φωνάζουν τόσο δυνατά, που μόνο το φεγγάρι ακούγεται.

Είναι η ώρα που τα παιδιά λιποθυμούν στο πιάνο τους,

η στιγμή των αγαλμάτων στον διάφανο βυθό των νερών,

η στιγμή που όλα φαίνονται επιτέλους πολύ πιθανά.

 

Στης νύχτας τα βάθη τρέμει της σιωπής το δέντρο.

Πείτε μου τί έχετε δει όσοι ήσασταν με το κεφάλι γυρισμένο.

Η ησυχία τούτης της ώρας είναι σιωπή που ακούει,

η σιωπή είναι η σφραγίδα του θανάτου που πλησιάζει.

Πείτε μου εσείς τί έχετε δει.

 

Στης νύχτας τα βάθη

υπάρχει ρίγος ναρκωμένων σωμάτων.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.