ΠΙΛΟΥ ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑ

AGUSTÍN ESPINOSA

 

ΠΙΛΟΥ ΑΝΔΡΑΓΑΘΗΜΑ

 

Πρωταγωνιστής σε τούτο το θεϊκό και ανείπωτο όνειρο υπήρξε κάποιο καπέλο.

Από μια πολύ ψηλή σκαλωσιά ενός υπό κατασκευή σπιτιού το έβλεπα πεσμένο κάτω, στη μέση του δρόμου, να περιμένει ανυποχώρητο την επόμενη ώρα ενός ακριβώς καθορισμένου ραντεβού. Δεν ήταν και λίγες οι φορές που παραλίγο να το πατήσουνε, και να πεθάνει κάτω από τις ρόδες διερχομένων αυτοκινήτων. Το απογευματινό αεράκι το απελευθέρωσε από ’να αποτσίγαρο που είχε καταλήξει να του τρυπήσει το φτερό, και μια ροχάλα έπεσε τόσο κοντά του, που το πιτσίλισε, αν και μάλλον πολύ ελαφρά. Η φίνα καστόρινη γόβα μιας ξανθιάς κοπέλας το άγγιξε απαλά-απαλά, κι εγώ είδα το καπέλο να τρέμει σύγκορμο, πονεμένο από ένα αιδοίο που σχηματίστηκε σαν βγαλμένο από συσχέτιση προσφάτων ελκών.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει, όταν εμφανίστηκε σε μια γωνιά ένας αξιοπρεπέστατος κύριος. Διέσχισε βιαστικά τον δρόμο και, καθώς περνούσε από το καπέλο, έσκυψε στα μουλωχτά, το σήκωσε από κάτω και το έβαλε στραβά πάνω από τ’ αριστερό του αφτί. Μετά εξαφανίστηκε πιο κάτω, ανάμεσα στο πλήθος που αποτελείτο την ώρα εκείνη αποκλειστικά από υπαλλήλους γραφείου και εργάτες που μόλις είχανε σχολάσει απ’ τη δουλειά.

Ανέβηκα στο μπαλκόνι, την έπιασα απ’ το χέρι και φύγαμε μαζί, χωρίς να μεσολαβήσει  ούτε λέξη ανάμεσά μας.

Της κράταγα το χέρι σαν να επρόκειτο για κανά εξάχρονο κοριτσάκι, όταν εγώ είχα ήδη περάσει τα σαράντα. Την ανέβασα στο τραμ χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη προσπάθεια· την έσερνα μάλλον παρά τη συνόδευα, γιατί, παρά την αδιάκριτη παχυσαρκία της, ήταν τόσο κοντή, που δεν εζύγιζε —ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν εμένα— σχεδόν τίποτα.

Περπατήσαμε έτσι για κάμποσες ώρες στην πόλη.

Στο τέρμα ενός δρόμου, μικρού μεν, αλλά τόσο φαρδιού, που, ειδικά την ώρα εκείνη, τον εδρόσιζαν οι επαρχιακοί αέρηδες κάποιας εκεί κοντά πλατείας, ήταν το καπελάδικο που γύρευα.

Το αναγνώρισα με τη μία, από την αυτοκτονική του εμφάνιση και από ένα ανεπαίσθητο κάψιμο από τσιγάρο δίπλα στην κορδέλα του μπορ του. Εκείνη αντιτάχθηκε στο να φορέσει το καπέλο αυτού του άνδρα, ισχυριζόμενη ότι ήταν αντρικό. Μάταια προσπάθησα να την πείσω για τον εντελώς αυθαίρετο χαρακτήρα μιας θεωρίας που διαφοροποιούσε τα ήδη καλώς διαφοροποιημένα φύλα. Καταχρώμενος απλώς τη δύναμή μου, κατάφερα να της φορέσω το καπέλο, το οποίο, καθώς ήταν κάπως στενό, της μπούκωσε τη φάτσα κι έκανε τις ρυτίδες του μετώπου της να απομακρυνθούν κι άλλο μεταξύ τους.

Πρέπει να την επλήγωσα πολύ, γιατί όταν βγήκαμε από το καπελάδικο έκλαιγε.

Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας βρέθηκε η σορός ενός εξάχρονου κοριτσιού σε μιαν αλέα του προαστίου. Φορούσε αντρικό καπέλο, που το κρατούσε σταθερό μια χοντρή καρφίτσα, η οποία, διαπερνώντας και τα δύο βρεγματικά οστά, είχε τρυπήσει τη μάζα του εγκεφάλου του.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.