PABLO PICASSO
18 ΙΟΥΛΙΟΥ 1951, ΒΑΛΟΡΙΣ
οργαντίνα γραντζουνάει δέντρο αποτρελαμένο έναν φοίνικα ξεριζωμένον απ’ την προσωπίδα του απέραντου γαλάζιου που επάγωσε απ’ τον ήλιο τον ξεριζωμένον απ’ τη φυλή του ενώ της αυγής τα τεντωμένα δάχτυλα δέχονται κατάστηθα όλο τον καταιγισμό των αστεριών που χρυσώνουν με το σύνολο των δοντιών τους τα συναρπαστικά άσματα των βατράχων με δυο βεγγαλικά και με μια φούρια αρωμάτων μαζί με σημαίες και με δαντέλες που είναι καρφωμένες στα κομμάτια του υφάσματος ως άλλος αμάραντος των βλεμμάτων τους η δε ξερή χλόη βόσκει το σχοινί της αγχόνης περιμένοντας γονατιστή το γρήγορο σπαθί να ’ρθει και ν’ αποκεφαλίσει την πληγή που έχει μείνει μισάνοιχτη
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου