PABLO PICASSO
4 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΤΟΥ 1940
το πικρό υγρό που αποστάζει το βασιλικό γαλάζιο το καλυμμένο με αλεύρι απ’ το τετράγωνο που συμπιέζει το γάλα που αρμέγει το πράσινο των παντζουριών του λιλά χρώματος που εξακοντίστηκε στον τοίχο τρέχοντας γύρω από το σπίτι για να ζεσταθεί στον ήλιο μπλοκάρει στις πέτρες τις όποιες μετρήσεις του και ορίζει με λίγα και καλά λόγια ακοές εκκοκκισμένες αλλά και μ’ ένα καινούργιο κοστούμι το κόψιμο και το ύφος του ύψους της ομοιότητας που έχει με τα πούπουλα και το μαλλί του αποκεφαλισμένου αρνιού του αρνιού που έχει τα φτερά του σπασμένα από τις καμουτσικιές του χρώματος και που έχει πασπαλιστεί άρωμα ενός υπνοβατικού ροζ που στριφογυρίζει όσο πιο γρήγορα μπορούν να πάρουν τα δάχτυλά του το βαμβάκι απ’ το ατσάλι των πανοπλιών που είναι καρφωμένες σ’ εκείνο το μοβ που φέρει όλη την ευθύνη του καταφερμένου κτυπήματος και όλες τις συνέπειες που εξακολουθεί να συντηρεί στη λάμψη των θυρών και των παραθύρων μα και στην αντανάκλαση του νερού που το φωτίζει έτσι ώστε οι ουλές από τις δαγκωνιές του να είναι στην εντέλεια και ευκρινέστατα ορατές
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου