ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΧΩΜΑ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΧΩΜΑ

 

Η σοβαρότητα του κόσμου, στήμονας,

το φόρεμα της αγαπημένης γυναίκας,

το μονοπάτι των μυρμηγκιών που κόβει μέσα από σώμα ωραιότατο,

δεν εμποδίζουν τον βήχα αυτόν στη φιλημένη σκόνη

όσο λαμνοκοπούν κάτω από τα σύννεφα πουλιά πανάλαφρα.

 

Η μνήμη σαν το νήμα ή σαν το σάλιο, είναι

το μέλι το άχαρο που πάει και τυλίγεται στους αστραγάλους,

τούτο το φίδι το λυγερό και σχεδόν αβαρές που σου ενσωματώνει την αγάπη του

σαν δύο γράμματα επάνω στο πολυμίσητο δέρμα.

Αυτή η αργή άνοδος του ροδαλότερου λυκόφωτος,

μι’ ανάπτυξη φολίδων όπου η ψυχρότητα είναι γλοιώδης,

είναι το άγγιγμα ενός χειλιού ανεξάρτητου

επάνω στο νοτισμένο χώμα,

όταν το μικρό φιδάκι κοιτάει,

κοιτάει, κοιτάει ίσια στα μάτια,

σ' εκείνη την ετοιμόγαμη περιστερά που χτυπάει τις φτερούγες της στο μέτωπο.

Ένδυμα είναι μόνο η νύχτα..

Δεν ωφελεί ν’ απορρίπτουμε καλαμόβεργες με την αιτιολογία ότι είναι δόντια

ούτε μαράζια που τους λείπει το λευκό ή το κενό για ρίζα τους,

ούτε να λέμε η λάσπη είναι κάτι παραπεταμένες λέξεις,

το μάσημα της τσίχλας ύστερα απ’ τον έρωτα,

οπόταν τελικώς

και τα κορμιά χωρίζονται.

Ουδόλως ωφελεί να προσποιούμαστε πως το φεγγάρι ισοδυναμεί με τη λάμψη μιας κάπως άχρηστης αμφίεσης,

ή πως εκείνη η φλογερή γυμνότητα είναι συγκριτικώς καλύτερη

— αν λέει ο τραγουδιστής ο βάτραχος ότι το πράσινο είναι πράσινο

ή ότι τα νύχια μαλακώνουνε στη λάσπη

όσο κι αν όλος ο κόσμος προσπαθεί να είναι κεράτινος και  σοβαρός.

Τότε σου φτάνει απλώς να κάθεσαι σε κατηφόρα ή σε αλίπεδο.

Ή, ακουμπώντας τούτον τον αγκώνα που τον έχουμε ήδη από χθες,

μπορεί ν’ αρκεί ακόμα και ν’ ακούσουμε με το χέρι στο μάγουλο

την υπόσχεση της ευτυχίας που τραγουδάει ένα νόστιμο και χαρισμένο ψάρι,

αυτή τη φωνή, που δεν είναι καθόλου από καλάμι και που λέει

ότι για μια φιάλη

εκπορεύεται προς κάποιο λυπημένο φύκι ό,τι μοιάζει με καθρέφτη κατάκοπο.

 

Ακούγοντας τη μουσική εκείνη

αντιλαμβάνεσαι ότι το δάσος κάθε τόσο αλλάζει θέση,

ότι ξαφνικά η καρδιά ανταλλάσσεται μ’ ένα βουνό

ή ότι απλώς απλώνεται ένα χέρι για να χτυπήσει της αμφιλύκης το κρύσταλλο.

Όλα είναι εύκολα, όλα, όλα.

Εύκολο είναι και το να εμψυχώσεις την ανάποδη ώρα

παίρνοντας τη μορφή φυσαρμόνικας,

αυτού του άχρηστου παιχνιδιού που, ακόμα και όντας σε κάποιου ποταμού τις όχθες,

ουδέποτε θα δυνηθεί να μιμηθεί το κελάρυσμά του,

ή εκείνης της αχρησιμοποίητης χτένας

που μπήγεται μεν στο φρέσκο ​​γρασίδι

μα δίχως καν να επιζητεί να τη συγχέουμε με την Άνοιξη,

γιατί ξέρει ότι είναι τελείως ανώφελο.

 

Οπότε θα ήταν καλύτερα να σηκωθείτε και, εγκαταλείποντας

τα χέρια σας σαν δύο λουλούδια με μακριά κοτσάνια,

να πάρετε το μονοπάτι που τραβάει προς τη δύση,

να δείτε αν επαληθεύεται εκεί ό,τι είναι ήδη τόσο γνωστό,

ότι η νύχτα και η μέρα δεν είναι το μαύρο ή το άσπρο,

αλλά το ίδιο το στόμα που κοιμάται ανάμεσα στα βράχια,

και που η εναλλασσόμενη ανάσα του

δεν είναι το φιλί ή το όχι φιλί,

αλλά η σκόνη που πέφτει σαν βροχή επάνω στη γη και στα πανάθλια της χώματα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.