ΒΟΥΒΟΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΒΟΥΒΟΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

 

Τα παράθυρα ανοιχτά.

Πάω να τραγουδήσω γέρνοντας έξω.

Τραγουδάω με όλο μου το σώμα,

κινώντας χάλκινους μύες

και βαστάζοντας τον γκρεμισμένο ουρανό σαν λυγμό συγκρατημένο.

 

Έχω γροθιές από καθαρό κρύσταλλο και θέλω ν’ αγνοώ τα φώτα,

θέλω ν’ αγνοώ τ’ όνομά σου, ω μικροσκοπική ομορφιά μου.

Διασκέδαζα απ’ τα ξημερώματα,

αποδιώχνοντας αυτή τη διαίσθηση που με ξεχειλίζει,

νιώθω μια ανάμνηση στην καρδιά μου, ίσως κάποιο φτερό,

ίσως εκείνο το εύθραυστο πλοίο το ξεχασμένο ανάμεσα σε δύο ποτάμια.

Τραβέρσο ανάποδο θα κάνω.

Πώς ήταν να χαμογελάς, πώς ήταν;

Ήταν μια απλή ιστορία, εύκολη στην αφήγηση, λησμονημένη,

ενώ το φως έγινε σώμα και κολυμπούσε μες το αίμα.

 

Πόσο εύκολο να μπερδέψεις ένα φιλί και έναν θρόμβο.

 

Ω, μην αποστρέφεις τα πρόσωπά σου λες και τα τσακίζει άνεμος·

να θυμάστε πάντα ότι η αυγή δεν είναι αιχμή ακονισμένη

και ότι η πουπουλένια της απαλότητα ευνοεί τα όνειρα.

Μια ειλικρίνεια, μια λευκότητα, ένα μαξιλάρι που δεν έχει ιδέα από κεφάλια – όλα τους

ξεκουράζονται σε άλλες κοιλάδες όπου η ζέστη είναι ήρεμη,

όπου έχει κατέβει ασώματη ακόμα,

επειδή εξακολουθεί να αγνοεί τον όγκο των γραμμάτων,

εκείνα τα σάρκινα πλινθώματα που δεν τυλίγονται με τίποτα,

αυτή τη σταθερότητα, αυτή την εγκυρότητα, αυτή την υφιστάμενη γνώση,

που δεν ωφελεί να κλείνεις τα μάτια σου και να χώνεις το χέρι σου στο ποτάμι,

όπου τα ψάρια με τα εύθραυστα λέπια δεν αναβοσβήνουνε σαν χέρια

και όπου όλες οι αμφιβολίες γλιστρούν στον χρόνο ενώ ο λαιμός βουλώνει.

 

Δάκρυα όμως δεν υπάρχουν.

Προβιές, ζωηρά νήματα, μαλλιά, απτότατα όρια

κατεβαίνουν τις πλαγιές να μου θυμίσουν τα μπράτσα τους.

Ω ναι, το χώμα  είναι προσβάσιμο, και αυτό τα δάχτυλα το ξέρουν.

Δάχτυλα, τυφλά τη νύχτα, ψάχνονται , γυρεύουν το καθένα όλα τ’  άλλα στους αντίποδες,

με μόνον τους  οδηγό τον πυρετό που βασιλεύει στους άλλους ουρανούς,

και χωρίς άλλο πολικό αστέρι, ω θωπεία, πάρεξ τα σταυρωμένα τους χείλη.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.