ΜΕΜΙΑΣ ΤΟ ΦΩΣ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΟΥ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ’ΧΕ ΣΒΗΣΕΙ

 

GUIDO GUIDO CAVALCANTI

 

VIII. ΜΕΜΙΑΣ ΤΟ ΦΩΣ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΟΥ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ’ΧΕ ΣΒΗΣΕΙ

 

Μεμιάς το φως στο βλέμμα μου μακάρι νά ’χε σβήσει,

την όραση νά ’χα τυφλή, ή και μού ’χε κλαπεί,

στον νου μου να μην μπαίνει, τέτοια λόγια να μου πει:

«Με την καρδιά ας με νιώσει όποιος μπορεί να μ’ εννοήσει!»

 

Ο φόβος μου για νέα μαρτύρια είχε ξαναρχίσει:

με χάραζε, κομμάτια μ’ έκοβε, αχ, αυτοστιγμεί.

Κραυγή στη Δόννα ο νους μου μπήγει για να λυπηθεί

τα μάτια μου κι εμέ: άλλος πόνους να μη μας χαρίσει.

 

Αυτή όμως θέλησε να κάνει ο Έρως τα δικά του:

να φέρνει δάκρυα όλο και θρήνους, κύριος να ’ναι μόνος.

Τότε απ’ τα βάθη ακούστηκε φωνή με τόνο σοβαρό:

 

«Όποιος γνωρίζει πού μπορεί να φτάσει ο μέγας πόνος,

αυτόν τον άνδρα ας δει που κουβαλάει την καρδιά του

την καρφωμένη σε σταυρό, και σέρνεται απ’ τον Θάνατο».

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.