ΟΙ ΑΕΤΟΙ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

ΟΙ ΑΕΤΟΙ

 

Ο κόσμος περικλείει την αλήθεια της ζωής,

αν και το αίμα γεμάτο μελαγχολία ψεύδεται·

όταν τρώω θάλασσα γαλήνια με το σούρουπο,

νιώθει από πάνω των ελεύθερων αετών το χτύπημα.

 

Τα μεταλλικά φτερά,

τα δυνατά νύχια,

αυτόν τον ζήλο για έρωτα ή θάνατο,

αυτή την επιθυμία να τους πιώ στα μάτια με μια σιδερένια λαβή,

να μπορέσω επιτέλους να φιλήσω τον εξωτερικό φλοιό της γης –

κι όλα πετούν σαν τον πόθο,

σαν τα σύννεφα που δεν πάνε σε τίποτα κόντρα,

σαν το ακτινοβόλο γαλάζιο, με την καρδιά ήδη έξω,

όπου η ελευθερία έχει ήδη ανοιχτεί στον κόσμο.

 

Οι γαλήνιοι αετοί

ποτέ δεν θα γίνουνε βάρκες,

δεν θα γίνουν όνειρο ή πουλί,

δεν θα γίνουν κουτί όπου θα μπορείς να ξεχνάς τη θλίψη,

να βάζεις μέσα σμαράγδια ή οπάλια προς φύλαξη.

 

Ο ήλιος που αρέσει στων ματιών τις κόρες,

απ’ όπου και κοιτάζει ελεύθερα,

είναι πουλί αμάραντο, των στηθών κατακτητής –

εκεί, σε κάποιο κορμί αραγμένο, βυθίζει όλη τη μανία του.

 

Τα βίαια φτερά

που χτυπούν πρόσωπα σαν εκλείψεις,

που θραύουν φλέβες από νεκρούς σαπφείρους,

που ξεχωρίζουν το πηγμένο αίμα,

σπάζουν σε χίλια κομμάτια τον άνεμο,

σπάζουν μάρμαρα ή αδιαπέραστους χώρους

όπου κάποιο νεκρό σταματημένο χέρι

είναι το φέγγος που λάμπει τη νύχτα.

 

Αετοί σαν άβυσσοι,

σαν πανύψηλα όρη,

γκρεμίζουν μεγαλεία, σκονισμένους κορμούς,

τον πράσινο εκείνον κισσό που προσποιείται

στους μηρούς τη φυτική τη γλώσσα

κάνοντας πως είναι σχεδόν ζωντανή.

 

Κοντεύει η στιγμή που η ευτυχία θα συνίσταται

στην απογύμνωση των ανθρώπινων σωμάτων απ’ το δέρμα τους,

όπου το νικηφόρο ουράνιο μάτι

βλέπει τη γη απλώς σαν αίμα περιστρεφόμενο.

 

Αετοί μεταλλικοί, από μέταλλο ηχηρότατο,

άρπες μαινόμενες με τη σχεδόν ανθρώπινη φωνή τους

τραγουδούν την οργή όποιας καρδιάς αγαπάει,

αγαπώντας την και με τα νύχια να σφίγγουνε τον θάνατό της.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.