ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΣΑΝ ΣΕ ΑΝΤΙΚΡΙΣΑΝ…

 

GUIDO CAVALCANTI

 

VI. ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΣΑΝ ΣΕ ΑΝΤΙΚΡΙΣΑΝ…

 

Τα μάτια μου, που σαν σε αντίκρισαν, ετρελαθήκανε

και από τη ρώμη της μορφής σου τά ’πιασε ντελίριο,

αυτή ήταν, Δόννα, τα ίδια, που έπιασαν και με μεμφθήκανε.

Στο μέρος το εχθρικό, όπου και έχει ο Έρως δικαστήριο,

 

Κατέθεσαν για πράγματα που εντέλει αποδειχτήκανε:

ότι υπηρέτης σου είχα γίνει υπήρχε πια πειστήριο.

Οι Στεναγμοί και οι Πόνοι, που εντός μου ανακατευθήκανε,

και ο Τρόμος, που έχυνε μες στην καρδιά μου δηλητήριο,

 

με πήραν με παράσυραν –μου εκόπηκε η ανάσα–

σε μέρος που ήταν κόσμος πλήθος, μα χωρίς το φως του,

σε θλίψη ερωτική ριγμένος, στην αγάπη πένης.

 

Και σαν με νιώσαν, μου έκραξαν τη λύπησή τους πάσα:

«Αφού κι εσύ υπηρέτης είσαι τώρα πια δικός του,

εκτός από τον θάνατο /άλλο τι μην περιμένεις!»

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.