VICENTE HUIDOBRO
ΝΑΥΤΙΛΟΣ
Εκείνο το πουλί που πρώτη του φορά πετάει
Απ’ τη φωλιά του ξεμακραίνει κι όλο πίσω του κοιτάζει
Με το δάχτυλο στα χείλη
σας εκάλεσα.
Παιχνίδια με νερό εγώ επινόησα πλήθος
Επάνω στην κυματιστή κορφή των δέντρων.
Σε δημιούργησα ως την ωραιοτέρα μεταξύ των γυναικών
Τόσο ωραία δε που ερυθριούσες πριν το κάθε δείλι
Μακριά μας φεύγει το φεγγάρι
Και ρίχνει την κορόνα του πάνω από τον πόλο
Έκανα να τρέξουν ποτάμια
που ποτέ δεν υπήρξαν
Με μια κραυγή ύψωσα ολόκληρο βουνό
Και γύρω του χορεύουμε χορό καινούργιο τώρα.
Τα ρόδα όλα έδρεψα
Απ’ της Ανατολής τα σύννεφα
Και σ’ ένα χιονοπούλι να λαλεί έμαθα να τραγουδάει
Ας πορευθούμε πάνω στους ξαμολημένους μήνες
Είμαι ο γερο-ναυτικός
που ράβει τους σκισμένους ορίζοντες.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου