Η ΑΟΡΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ


ΜΕΣΑ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Πολλά σημεία, με την επανάληψη, παίρναν μιάν άλλη
    σημασία
από νύχτα σε νύχτα, από πράξη σε πράξη· το ίδιο κι
    οι λέξεις
λίγο λίγο υποσκάπτονται, κοιλώνονται· μέσα στο
    κοίλωμά τους
ηχεί με καθαρότητα η αοριστία του χρόνου και του δρόμου
όταν περνούν τ’ αμάξια του ανθοπώλη, του ψαρά, του
    οπωροπώλη
κατάφορτα άνθη ή ψάρια ή καρπούς· και τ’ άλλο
    αμάξι, το μαύρο
με τους ωχρούς κοιμισμένους, προχωρώντας προς το
    αιώνιο
ήσυχα, ευγενικά, γιατί ακριβώς κοιλώθηκαν οι λέξεις
όπως η τέλεια μνήμη, μ’ ένα σφαιρικό περίβλημα, όπου
κάθε πορεία είναι ένας κύκλος, κι οι νεκροί επιστρέφουν
στο στίγμα της ανάστασης (που ’ναι ο λόγος του ανθρώπου)
κρατώντας τη λαμπάδα, τη σιωπή, την άσπρη ταινία
    κι ένα ρόδο –
μέσα στο ρόδο είναι ένας σκαραβαίος πιτσιλισμένος γύρη.



Από τη συλλογή: «Χειρονομίες».
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Ι΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, σελ. 181.