Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

ΛΕΣΣΙΝΚ!




GOTTHOLD EPHRAIM LESSING (1729-1781)


DIE ENTE


Ente, wahres Bild von mir,
Wahres Bild von meinen Brüdern!
Ente, jetzo schenk ich dir
Auch ein Lied von meinen Liedern.

Oft und oft muß dich der Neid
Zechend auf dem Teiche sehen.
Oft sieht er aus Trunkenheit
Taumelnd dich in Pfützen gehen.

Auch ein Tier – – o das ist viel!
Hält den Satz für wahr und süße,
Daß, wer glücklich leben will,
Fein das Trinken lieben müsse.

Ente, ists nicht die Natur,
Die dich stets zum Teiche treibet?
Ja, sie ists; drum folg ihr nur.
Trinke, bis nichts übrig bleibet.

Ja, du trinkst und singst dazu.
Neider nennen es zwar schnadern;
Aber, Ente, ich und du
Wollen nicht um Worte hadern.

Wem mein Singen nicht gefällt,
Mag es immer Schnadern nennen.
Will uns nur die neidsche Welt
Als versuchte Trinker kennen.

Aber, wie bedaur ich dich,
Daß du nur mußt Wasser trinken.
Und wie glücklich schätz ich mich,
Wenn mir Weine dafür blinken.

Armes Tier, ergib dich drein.
Laß dich nicht den Neid verführen.
Denn des Weins Gebrauch allein
Unterscheidet uns von Tieren.

In der Welt muß Ordnung sein.
Menschen sind von edlern Gaben.
Du trinkst Wasser, und ich Wein:
So will es die Ordnung haben.


Το υλικό της ανάρτησης μάς το έστειλε η εικονιζόμενη φίλη του ιστολογίου κ. Angela Lindvall.

2 σχόλια:

  1. Ιδού το δώρο μου για το νέο έτος, όπως υποσχέθηκα.

    Αφιερωμένο στην Πενέλοπε!

    Η πάπια

    Πάπια μου πιστή μου εικόνα,
    των ανθρώπων κόπια εσύ,
    πάπια, σου χαρίζω τώρα
    ποίημά μου να γευτείς.

    Σαν συχνά σε βλέπει η ζήλια
    τάχα πως στην όχθη πίνεις,
    είναι, λέω, στουπί η ίδια:
    Βλέπει τάχα πως τρεκλίζεις.

    Ζωο ακόμα – παραπάει! –
    θα μπορούσε να το πει:
    Το ποτό όποιος αγαπάει
    μόνο, χαίρει στη ζωή.

    Πάπια σαν δεν είναι η φύση
    που στη λίμνη σε τραβά;
    Ναι, γι’ αυτό σου έχω λύση:
    Πίνε και μη στάματας.

    Ναι, και πίνεις και λαλείς.
    «Κράξιμο» το λέει η ζήλια.
    Ξέρουμε όμως –ναι!- εμείς
    πως απέχει απ’ την αλήθεια.

    Σ’ όποιον δεν αρέσει αυτό,
    «κράξιμο» ας τ’ ονομάζει.
    Θα ‘τανε για μας γραφτό
    πότες να μας λεν. Μαράζι!

    Πόσο σε λυπούμαι εσέ
    που νερό μονάχα πίνεις.
    Πόση η τύχη μου εμέ
    που κρασάκι πίνω κρήνης.

    Ζώο μου φτωχό, κολύμπα.
    Ας τη ζήλια να φουντώνει.
    Το κρασί, ξέρει το σύμπαν,
    απ΄τα ζώα μας ορθώνει.

    Τάξη πρέπει μας στον κόσμο.
    Έχουν οι άνθρωποι αρετές.
    Πίνεις ύδωρ, πίνω δυόσμο,
    έτσι σήμερα, έτσι χθες.


    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή