ΤΥΦΛΟΤΗΤΑ

FRANCISCO DE QUEVEDO


ΣΕ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ, ΑΛΛΑ ΤΥΦΛΗ

Ατάντρα μου, από φθόνο απύθμενο ο ήλιος και η ημέρα
σου αφαίρεσαν τα μάτια – μάτια που σαν άστρα καίνε,
για νά ’βρουν και τ’ αστέρια τ’ ουρανού πυρσούς να λένε
το κλέος, που ’χει το βασίλειό τους πέρα ώς πέρα.

Αν μπόραγες να δεις, ακόμα και η δροσονέρα
πηγή τα κρύσταλλά της θά ’κανε καημούς, να κλαίνε
κι απά’ στην τέφρα τους αφρών κυματισμοί να πλένε
κι αρμονικό ένα μέλισμα ν’ ανάβει τον αγέρα.

Τυφλή ’σαι τώρα και χλευαστική, κι είν’ όλα εν τάξει!
Χωρίς να νοιάζεσαι αν πληγώνεις, ενεργείς ευκαίρως:
την όραση αφαιρείς απ’ όποιον πά’ να σε κοιτάξει...

Το χιόνι το κατάψυχρο πυρός λογιέται μέρος·
στο δε μπουμπούκι αγγέλλεται του τέλειου ρόδου η τάξη.
Η χλεύη σου είναι –βλέπουμε– τυφλή· τυφλός και ο Έρως.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.