Σ' ΑΚΡΑΧΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΙΑ

ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ


ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Τα δάκρυα των πραγμάτων, βιργιλική μια εικόνα,
του σεντουκιού τα δάκρυα, τα δάκρυα του κομμού,
τα δάκρυα των κοκάλων στις νύχτες του Αιώνα
τα δάκρυα των ονείρων και του παραδαρμού.

Τα δάκρυα του μπουφέ μας, το ξύλο του που τρώει
νυχτοήμερα σαράκι και τρίζουν του οι αρμοί,
της ταμπακιέρας θρήνοι, που στήνουν μοιρολόι
στα βάθη των κρυμμένων γιαγιάδων οι καημοί.

Τα δάκρυα της ζωής μας, του πένθους μας, του πόνου,
τα δάκρυα του παρκέτου, σταγμοί της οροφής,
δάκρυα της υδρορροής στο πέρασμα του Χρόνου
κι οι κοπετοί κι οι στόνοι μιας θλίψης μας κρυφής.

Και της βροχής τα δάκρυα στα τζάμια στους φεγγίτες
μονότονα σα χτύποι παλιού ξυπνητηριού
μουδιάζουν τα τριδόνια και του βραχνά τους πνίχτες
σ' άκραχτα μεσανύχτια σιωπή κοιμητηριού!