ΑΝΤΩΝΗΣ Ι. ΠΡΟΚΟΣ
ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
Η μουσική μας, πάει, ξεσκίστηκε στα βάτα.
Στο κοιμητήρι κάποιων ίσκιων, παρά τρίχα
και θα με πρόφταινες· κι άλλο σκοπό δεν είχα:
μαζί να υμνήσουμε καλλίνικα τα νιάτα.
Όμως τη λύρα σου στην όχθη αυτή παράτα,
που η ποταμίσια κόρη, η Δάφνη, ελιγοψύχα
στην Αγκαλιά σου, Απόλλωνα. Τώρα ώς την ψύχα
τρέμει η μορφή της η καινούργια πλάι στη στράτα.
Τάχα, ποιό γιό της, ηλιογέννητο, προσμένει,
νιόκοποι λέει να στεφανώσουνε δυό κλώνοι
της κεφαλής της; Άλλη Μούσα, η Μελπομένη,
με προσωπείο, με τον κισσό στεφανωμένη,
μας σημαδεύει με του λόγου τη σφενδόνη·
την ανυμέναιη να θρηνήσουμε Αντιγόνη.
Από το βιβλίο: Αντώνης Ι. Πρόκος, «Ψαλμοί», Εκδόσεις Α. Καραβία, Αθήνα 1982, σελ. 36.
Επιτέλους, ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆξιζε η πολυήμερη νηστεία!
Και για να παραφράσουμε τον παλαιότερο: "Σαν Πρόκος να καρφώνονται οι λέξεις, να μην τις παίρνει ο άνεμος..."
Συγχαρητήρια!
@ γιαραμπής: Ό,τι ζητήσατε, έχετε! Και πού να δείτε τί θα (σας) κρεμάσω αύριο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είστε πάντα καλά, κι εσείς και ο κύριος Πρόκος. Μαζί με το μικρό μου αδερφάκι, το Κολλητήρι, σας διαβάζουμε καθημερινά, κρυφά απο τον μπαμπά και τη μαμά εννοείται...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ κατσαμπρόκος: Τον Ασφάκα γιατί τον αποκλείετε τόσο άστοργα, αφού την κάνετε που την κάνετε την κατεργαριά;...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ασφάκας είναι illettré...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά!
@ κατσαμπρόκος: Άριμη καπιταλιστική κοινωνία, που αφήνεις τα παιδιά του λαού αγράμματα!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τις ευχές.