ΣΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ

CHARLES BAUDELAIRE


L’ENNEMI

Ma jeunesse ne fut qu'un ténébreux orage,
Traversé çà et là par de brillants soleils ;
Le tonnerre et la pluie ont fait un tel ravage,
Qu'il reste en mon jardin bien peu de fruits vermeils.

Voilà que j'ai touché l'automne des idées,
Et qu'il faut employer la pelle et les râteaux
Pour rassembler à neuf les terres inondées,
Où l'eau creuse des trous grands comme des tombeaux.

Et qui sait si les fleurs nouvelles que je rêve
Trouveront dans ce sol lavé comme une grève
Le mystique aliment qui ferait leur vigueur ?

– Ô douleur ! ô douleur ! Le Temps mange la vie,
Et l'obscur Ennemi qui nous ronge le coeur
Du sang que nous perdons croît et se fortifie !



*********



Ο ΕΧΘΡΟΣ

Η νιότη μου όλη στάθηκε κατάμαυρη μια μπόρα
που αργά και που την έφεγγαν κάτι ήλιοι χαρωποί.
Τόσο τη ρήμαξε η βροχή κι ο κεραυνός που τώρα
λίγοι απομείναν ρόδινοι στον κήπο μου καρποί.

Και νά ’μαι στο φθινόπωρο των ιδεών φτασμένος
κι είν’ ώρα χτένι παίρνοντας και φτυάρι όσο μπορώ
τον κάθε λάκκο που έμεινε σαν τάφος ορυγμένος
να τον αδειάσω απ’ το πολύ του χαλασμού νερό.

Θα βρούνε τάχα οι νέοι βλαστοί που τόσο περιμένω
στο χώμα αυτό που σα γιαλός νερό είναι ποτισμένο
το μυστικό το λίπασμα που η ρίζα τους γυρεύει;

Ω θλίψη! Ο Χρόνος τη ζωή τη δόλια μας ρημάζει,
εχθρός μάς τρώγει την καρδιά κι απ’ το αίμα μας που στάζει
μέρα τη μέρα πιότερο τρανεύει και θεριεύει!



Από το βιβλίο: Αλέξανδρος Μπάρας, «Προσεγγίσεις στη βγαλλική ποίηση», Πρόσπερος 1986, σελ. 26.