Η ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

 

VICENTE ALEIXANDRE

 

Η ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

 

Σὰν παιδὶ ποὺ μὲς στὴν ὁμίχλη τῆς ἑσπέρας ὅλο λέει τὸ μάθημά του μέχρι ποὺ τὸ παίρνει ὁ ὕπνος.

Κι ἐκεῖ, στὴ μεγάλη ἕδρα ἐπάνω, εἶναι ὁ βουβὸς δάσκαλος ποὺ δὲν ἀκούει.

Κι ἔχει μπεῖ τὴν τελευταία ὥρα ἕνας ἐλαφρὺς ἀτμός, ἐπίμονος, ποὺ ξαφνικὰ πυκνώνει πολὺ τυλίγοντας τοὺς πάντες ἐκεῖ μέσα.

Συνεσταλμένοι ὅλοι τους, ἤρεμοι, γαλήνιοι, ψιθυριστές,

ἄχ, καὶ πόσο στ᾽ ἀλήθεια ἀναγνωρίσιμοι.

Ὅλο τὸ πρωὶ παίξανε,

πλακωθήκανε, ἐπεξέτειναν τὰ σύνορά τους, μεγάλωσαν τὶς γωνίες τους, τὰ γέλια τους, τὶς βρισιές τους, μπορεῖ ἀκόμα καὶ τὰ κλάματά τους.

Καὶ τώρα ἕν᾽ ἀεράκι ἀνάκουστο, μιὰ καταχνιά, μιὰ σιωπή, κάτι σὰν φιλὶ τοὺς ἑνώνει, τοὺς σβήνει, τοὺς χαϊδεύει, καὶ πολὺ-πολὺ γλυκὰ τοὺς ἀνασυγκροτεῖ.

Τώρα εἶναι ὅπως εἶναι. Τώρα μπορεῖς ὄντως νὰ τοὺς ξεχωρίσεις.

Καὶ ὅλοι μὲς στὴν τάξη ἔχουν ἀποκοιμηθεῖ.

Κι ὅμως ὑψώνεται ἡ φωνή, γιατὶ ἡ τάξη, καὶ κοιμισμένη ἀκόμα, ζεῖ, ἐπιβιώνει.

Φωνὴ σβησμένη χωρὶς προορισμὸ ποὺ ἀκούγεται καὶ ποὺ κανένας δὲν ξέρει ἀπὸ ποιὸ στόμα βγῆκε.

 

Καὶ ὑπάρχει ἡ γλυκιά, σχεδὸν εὐωδιαστή, μεθυστικὴ καταχνιά,

καὶ ὅλοι ἀκουμπᾶνε τὸ κεφάλι τους πάνω στὸ μαλακὸ σύννεφο ποὺ τοὺς τυλίγει.

Κάποιο παιδὶ ἐκεῖ ἴσως ξυπνήσει καὶ μισανοίξει τὰ μάτια του

καὶ ἴσως κοιτάξει νὰ δεῖ τὴν ψηλὴ ξεφλουδισμένη ἕδρα

καὶ πάνω ἐκεῖ τὸν ὄγκο τὸν ἄτακτο, σάμπως σωρὸ κουρελιῶν, κοιμισμένον, πεσμένον,

τοῦ παραιτημένου δάσκαλου ποὺ εἶναι ἐκεῖ καὶ βλέπει ὄνειρα.

 

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.