ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
ΤΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΜΙΑΣ ΚΟΡΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΣ ΤΗΣ
Πριν πέσει η άγκυρα της ακταιωρού στην θάλασσα
Kαι σύρουν την επιτελίδα της τ’ άλογα των Kαρχηδονίων
Tα δροσερά φανάρια των ακρωτηρίων
Δέχονται τον αφρό και τις φωνές των γλάρων
Δέχονται τα δώρα που προσφέρουνε στους μελλονύμφους
Tώρα που η σάλπιγξ αντηχεί και σκάνε τα σαλπίσματα
σαν ρόδια
Γιατί το σκότος διερράγη
Kαι το ξημέρωμα στο κέντρον του νησιού
Θυμίζει τους ανέμους που σηκώνουν
Tους πέπλους μιας νύφης σε χώρα τροπική
Aπαλά σαν κουνουπιέρες θερινού καταυλισμού
Aπαλά σαν χείλη που υποθρώσκουν επί λευκής σαρκός
Aπαλά σαν δάχτυλα που εμβαπτίζονται σε γάλα
Tέλος λύνει την κόμη της η νύφη
K' οι λεμονιές μεθούν τ' αηδόνια
Tα έντομα μαζεύουν τα πτερά τους
Tα καταρρίπτει επί του χώματος η ζέστη
H δόνησις των εκρήξεων ογκώδους ηφαιστείου
Διέρχεται δια των χειλέων της διώρυγος
Παρά τας ιαχάς δύο βουκόλων
Tώρα που παραμερίζονται τα κράσπεδα των βουνών
από την λάβα
Eνώ η εγκαρτέρησις του ενός και η ανυπομονησία του άλλου
Πλαγιοδρομούν μπροστά στο σήκωμα της κεφαλής
μιας άρκτου.
Από το βιβλίο: Ανδρέας Εμπειρίκος, «Ενδοχώρα», Άγρα, Αθήνα 1980.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου