ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ

 

JAVIER SOLOGUREN

 

ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ

 

       O soleil c’est le temps de la Raison ardente

                 APOLLINAIRE

 

Να πεθάνεις σαν λουλούδι στους κόλπους δύο στιγμιαίων κυμάτων μπροστά στο διστακτικό απαύγασμα απρόβλεπτης και διπλανής ευδαιμονίας.

Να πεθαίνεις σαν πουλί που πέφτει ανάμεσα σε σύννεφα ροδαλών δαχτυλιδιών· ανάμεσα σε μίσχους δονούμενων βλεφαρίδων και σε κύπελλα αδυσώπητου φωτός.

Να πεθαίνεις σ’ ένα υδράργυρο κάστρο επάνω στην λάμψη ματιάς ερωτευμένης.

Να πεθαίνεις βλέποντας τον ήλιο απέναντι από πλαγιές αφρώδεις.

Να πεθαίνεις σαν ρόδο κομμένο στη φωτιά της νύχτας.

Να πεθαίνεις όταν βρέχει και ρίχνει μεταξένια λέπια.

Να πεθαίνεις στα ευώδη κύματα κάτι ευαίσθητων κροτάφων.

Να πεθαίνεις σε τούτο ’δώ το λαξευμένο φρούριο κάποια έρημη πρωία.

Να πεθαίνεις παρασυρμένος απ’ τη θάλασσα που αναπνέει κόντρα στου σπιτιού μου τους τοίχους.

Να πεθαίνεις μέσα σε μιαν ολάξαφνη φυσαλίδα αγάπης που δεν θα είναι τίποτ’ άλλο παρ’ απλώς κενό.

Να πεθαίνεις σαν μικρή αχηβάδα που την αφήνει η θάλασσα να στάζει στις λευκές αμμουδιές σαν τριανταφυλλί αφτάκι σκεπασμένο με θερινές αστραπές.

Να πεθαίνεις για ν’ ανταμώσεις κάτω από το χώμα το γλυπτό κάποιου αρχαίου ανθρώπινου ονείρου.

Να πεθαίνεις εκεί που τα πουλιά διαλέγουν άγνωστες κατευθύνσεις ανάμεσα στα κύματα και στη νύχτα, ανάμεσα σε μια περίτεχνη ίριδα και στον εκτυφλωτικό λαβύρινθο της πανίδας που παραμονεύει κρυμμένη.

Να πεθαίνεις όσο πιάνει το γυμνό κορμί σου σαν ράκος άκαμπτου φιλντισιού, γαλακτωδών συστάδων και οξυδερκών ανθέων που σκορπίστηκαν με εντονότατο πάθος.

Να πεθαίνεις μόνος στη γη με τη χλιαρή ριπή του αέρα που πέφτει με βάρος εξόχως ερωμανές και με την τρομερή επαφή τρυφερού και ξεχειλισμένου δέρματος.

Να πεθαίνεις σ’ ένα θωπευτικό ντουέτο από στενά ολόχρυσα φλάουτα στη μέση του νερού των ματιών σου και κάτω από το πυρακτωμένο χώμα.

Να πεθαίνεις αιχμάλωτος σ’ έναν σκληρό λαιμό μες στον σιωπηλό αφρό των φυλλωμάτων πιασμένος.

Να πεθαίνεις ακολουθώντας ένα ιππικό που σαρώνει στα βάθη των πολύτιμων ορυχείων φλόγες που πρέπει να λάμπουν και γκάζια στην παννυχίδα του έρωτά μου.

Να πεθαίνεις στο επίπεδο κάποιου χαμόγελου υπέροχα λεπτοφυούς.

Να πεθαίνεις σε μια λίμνη ψυχρού μεταξιού όπου βράζουν της μεσημβρίας οι φλεγόμενες πέτρες, στα μάτια σου που είναι δυο μικροί μοναχικοί καρποί και όπου το απόγευμα είναι ένα φύλλο πανάμωμου μελιού.

Να πεθαίνεις σ’ ένα σώμα καλλωπισμένο από το πιο απομακρυσμένο χιόνι.

Να πεθαίνεις νιώθοντας ότι το αίμα, η αταξία και ο ύπνος εξακολουθούν να είναι κάτι όμορφο στη γη.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.